Λεωνίδας Βατικιώτης
Πηγή: Εφημερίδα Πριν 7/2/2016
Ο τρόπος με τον οποίο το κοινό νόμισμα μετατράπηκε σε παγίδα για τους εργαζόμενους αποκαλύπτεται μέσα από την σύγκριση του εργατικού κόστους στις χώρες της ευρωζώνης. Σε αυτό το πλαίσιο το ευρώ συνέβαλε ώστε να φαίνονται ως οι μεγάλοι «κερδισμένοι» της περιόδου 2000-2008 εργαζόμενοι από χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία καθώς σε αυτές τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, μεταξύ άλλων, καταγράφηκαν υψηλότερες κατά ετήσιο μέσο όρο αυξήσεις στον ιδιωτικό (3,4 και 3,2% αντίστοιχα) και δημόσιο τομέα (5,8% και 3%, αντίστοιχα) σε σχέση με τον μέσο όρο της Γερμανίας (1,7% για τον ιδιωτικό και 0,9% για το δημόσιο τομέα) αλλά και της ευρωζώνης.
Η αύξηση που σημειώθηκε την οκταετία του …μέλιτος με το ευρώ δεν αναίρεσε, εννοείται, το χάσμα που χωρίζει τους μισθούς στην ευρωζώνη και αποτυπώνεται στο ωριαίο εργατικό κόστος. Έτσι, για παράδειγμα το 2014 το ωρομίσθιο στον ιδιωτικό τομέα της ΕΕ και της ευρωζώνης ως μέσος όρος αλλά και της Γερμανίας (24,5, 28,9 και 31,9 ευρώ αντίστοιχα) παρέμενε όχι απλώς σημαντικά υψηλότερο, αλλά πολλαπλάσιο του ωρομίσθιου Νοτίων και Ανατολικών. Ενδεικτικά, τον ίδιο χρόνο το ωρομίσθιο στην Ελλάδα και την Πορτογαλία ήταν 14,7 και 12,7 ευρώ, με βάση λεπτομερή στοιχεία που περιλαμβάνονται σε έκθεση του Μακροοικονομικού Ινστιτούτου Πολιτικής του γερμανικού ιδρύματος Χανς Μπέκλερ (εδώ ολόκληρη η έκθεση). Οι απόλυτες τιμές μισθών και ωρομισθίων ωστόσο παρέμεναν συστηματικά εκτός σχολιασμού, παρότι οι πολιτικοί στον ευρωπαϊκό Νότο υπόσχονταν σύγκλιση (η οποία προϋπόθετε ταχύτερους ρυθμούς αύξησης των μισθών στην περιφέρεια), ενώ η αύξηση των εισαγομένων επέβαλε σύγκλιση των τελικών τιμών πώλησης.
Το (φαινομενικά) οξύμωρο είναι πώς ο κοινωνικός πόλεμος στο εργατικό κόστος συνεχίζεται ακόμη κι όταν αυτή η αύξηση αποδεδειγμένα έχει εξανεμιστεί! Ένα από τα σημαντικότερα ευρήματα της μελέτης του ιδρύματος των γερμανικών συνδικάτων είναι πως σε όλη την περίοδο υιοθέτησης του ευρώ, δηλαδή από το 2000, ως το 2014 στην Ελλάδα καταγράφηκε η μικρότερη αύξηση του εργατικού κόστους σε ιδιωτικό (1,1%) και δημόσιο τομέα (0,6%)! Αυτή η αντιστροφή έγινε λόγω της συρρίκνωσης που καταγράφτηκε την περίοδο 2008-2014, τα πέτρινα χρόνια του Μνημονίου. Η μετάβαση της Ελλάδας από το ένα άκρο (2000-2008) στο άλλο (για ολόκληρη την περίοδο 2000-2014), που την ανακηρύσσει στον μεγαλύτερο χαμένο του ευρώ, οφείλεται στην οπισθοδρόμηση που έφερε η Τρόικα όπως μαρτυρά η μέση ετήσια μείωση του ωριαίου εργατικού κόστους κατά 1,9% στον ιδιωτικό και 5,9% στο δημόσιο τομέα, μεταξύ 2008 και 2014. Κι η μείωση συνεχίστηκε το 2015, όπως προβλέπεται να συνεχιστεί και φέτος, λόγω της πλήρους υποταγής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στις απαιτήσεις των δανειστών…