“Σπλάχνο της λευτεριάς”
Στα σκυλιά τη ζωή μου τη ρίξανε,
των τυράννων στρατιές με χτυπούν.
Μες στα τείχη που υψώνουν με κλείσανε,
το κεφάλι να σκύψω ζητούν.
Μα στην έρημο που με πετάξανε,
άγριο ρόδο θ’ ανθίσει ξανά.
Του λαού μου, που τα όρνεα ξεγράψανε,
η γροθιά, σπλάχνο της λευτεριάς.
Η πατρίδα μου μια φυλακή, τα χωριά της κι οι πόλεις χαλάσματα.
Των νεκρών μου θα γίνω φωνή, ξεδιψώντας στης πάλης τα νάματα.
Στα σκυλιά τη ζωή μου τη ρίξανε
κι απαιτούν όπλο να μην κρατώ.
Mπρος στους δήμιους, μπρος στους φονιάδες μου
απαιτούν προσοχή να σταθώ.
Μα στην έρημο που με πετάξανε,
άγριο ρόδο θ’ ανθίσει ξανά.
Ο λαός μου, που τα όρνεα ξεγράψανε,
πολεμάει, το όπλο με όπλο χτυπά.
Η πατρίδα μου μια φυλακή, τα χωριά της κι οι πόλεις χαλάσματα.
Των νεκρών μου θα γίνω φωνή, ξεδιψώντας στης πάλης τα νάματα.
Το μονοπάτι της λευτεριάς ακολουθούμε
και ο εχθρός μας λυσσάει.
Στη Γάζα τ’«άστρο» του κατακτητή σάρκα γυρεύει,
μα ατσάλι θα βρει.
Αντίσταση. Αντίσταση. Αντίσταση, σπλάχνο της λευτεριάς.
Υπεραστικοί
