Έχουν περάσει σχεδόν οκτώ μήνες από τη δική μας μικρή περιπέτεια στη Νέα Μανωλάδα. Μαζί με τον Πέτρο Κωνσταντίνου, από την Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό, είχαμε επισκεφθεί τον Μαχμούντ Ελ Σαντάνι, τον Αιγύπτιο εργάτη που έσερναν τα αφεντικά του για ένα χιλιόμετρο με το αυτοκίνητο ενώ χτυπούσαν τα χέρια του με σφυρί. Χρωστούσαν και σε αυτόν αρκετές χιλιάδες ευρώ και όταν ζήτησε τα δεδουλευμένα του, τού έδωσαν να καταλάβει τι θα πει εργασιακός μεσαίωνας στην Ελλάδα.
Περνώντας έξω από τις εγκαταστάσεις που μας έδειξε ότι εργαζόταν άρχισαν να μας κυνηγούν οι «φουσκωτοί» της εταιρείας. Για λίγα δευτερόλεπτα προλάβαμε να μπούμε στο αυτοκίνητο και να φύγουμε κακήν κακώς στην εθνική με κατεύθυνση προς Πάτρα. Το θέμα βγήκε τελικά στην επιφάνεια χάρη και στην παρέμβαση της πρωτοβουλίας 1againstracism της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, που παρουσίασε ένα μικρό βίντεο με τη συνέντευξη του Μαχμούντ Ελ Σαντάνι.
Η περιπέτειά μου ήταν προφανώς ανάξια λόγου μπροστά στις επιθέσεις που δέχθηκαν άλλοι συνάδελφοι δημοσιογράφοι και κυρίως φωτορεπόρτερ, που επιχείρησαν όλα αυτά τα χρόνια να καταγράψουν τις συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς στην Νέα Μανωλάδα. Ήταν όμως αρκετή για να μπορώ να κατανοήσω από πρώτο χέρι την χυδαία έκπληξη με την οποία παρουσιάζει σήμερα το γεγονός η κυβέρνηση, τα μεγάλα ΜΜΕ αλλά και η αστυνομία.
Όλοι γνώριζαν τι συνέβαινε στη Νέα Μανωλάδα από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Γιατί η Μανωλάδα δεν είναι σύμβολο της κρίσης αλλά της «Μεγάλης Ελλάδας» του χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών αγώνων και των «μακέτων» των κυβερνήσεων Σημίτη και Καραμανλή.
Η σκλαβιά των μεταναστών ήταν ίσως η πιο παραγωγική δύναμη μιας οικονομίας φούσκας που κρυβόταν για χρόνια πίσω από το «ισχυρό Ευρώ». Ήταν η νέα πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου για την παρασιτική αστική τάξη της χώρας.
Το γνώριζαν όλοι, από τον πρωθυπουργό μέχρι τη νυχτερινή βάρδια του τοπικού Α.Τ. Ολόκληρες κοινωνίες ξυπνούσαν το πρωί για να στείλουν στα χωράφια τους σκλάβους από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν και το βράδυ να παίξουν με τις αιχμάλωτες ιερόδουλες από την Ανατολική Ευρώπη.
Οι πρώτοι δεν είχαν χαρτιά για να καταγγείλουν στην αστυνομία την καταλήστευση τους από τα αφεντικά τους και οι δεύτερες δεν είχαν στα χέρια τους τα διαβατήριά τους για να φύγουν από την κόλαση που λέγεται Ελλάδα.
Οι εργοδότες τους τότε ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ. Τώρα αντικατέστησαν το τρίτο πυλώνα με τη Δημοκρατική Αριστερά ή στράφηκαν στη Χρυσή Αυγή για να τους προστατεύσει από τα θύματά τους.
Ο πρόεδρος της Πακιστανικής Κοινότητας είχε καταγγείλει στην κάμερα του info-war.gr ότι οι φασίστες λειτουργούν σαν μπράβοι των αφεντικών προκειμένου να μην πληρώνονται οι ξένοι εργαζόμενοι αλλά κανένας από την ελληνική πολιτεία δεν θέλησε να ερευνήσει τις καταγγελίες.
Όταν δώσαμε το video στον Guardian, γιατί κανένα ελληνικό κανάλι δεν θα δεχόταν προφανώς να το μεταδώσει, γνωστές τηλεπερσόνες άφηναν να εννοηθεί ότι το ρεπορτάζ αποτελεί απλώς κάποιου είδους βεντέτα μεταξύ της εφημερίδας και του υπουργού Δημόσιας Τάξης. Με τον τρόπο τους συγκάλυψαν και αυτοί τις καταγγελίες.
Και τώρα όλοι ξαφνιάστηκαν. Τρέχουν να καταγράψουν δηλώσεις των θυμάτων και να εκφράσουν την οργή κι την αγανάκτησή τους. μην ανησυχείτε δεν θα φύγει το θέμα. Η Νέα Μανωλάδα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ειδική οικονομική ζώνη. Προσεχώς Έλληνες.
Άρης Χατζηστεφάνου