Πολλά θα γραφτούν και πάλι για την εισβολή της αστυνομίας στην κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη. Ο προφανέστερος λόγος για αυτή την κίνηση είναι βέβαια ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από τα μέτρα που περνούν τα τελευταία 24ωρα από το κοινοβούλιο υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας για τον επόμενο αιώνα. Η κατάληψη όμως αποτέλεσε και σημείο αναφοράς του αντιφασιστικού και αντιναζιστικού κινήματος στην Ελλάδα το οποίο είναι πλέον εμφανές ότι προωθείται εδώ και μήνες από την κυβέρνηση και συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφους. Πιο απλά, η κατάληψη ενοχλούσε.
Αυτά όμως είναι λίγο πολύ γνωστά. Λιγότερο γνωστές στο ευρύ κοινό είναι οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνταν στη συγκεκριμένη κατάληψη. Το καθεστώς Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, το οποίο τοποθέτησε τον Λουκά Παπαδήμο στη θέση του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο μορφωτικό ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης αποφάσισε να χτυπήσει και αυτό το μικρό κομμάτι πολιτισμού. Πρόκειται για τα ίδια κόμματα τα οποία με τις περικοπές τους εξαφάνισαν σε διάστημα λίγων μηνών ένα μεγάλο κομμάτι της καλλιτεχνικής δραστηριότητας στην Ελλάδα.
Αρκεί να κοιτάξει κανείς ορισμένες από τις αφίσες των εκδηλώσεων της κατάληψης για να συνειδητοποιήσει ότι η εισβολή της αστυνομίας δεν είναι απλώς μια επίδειξη του νόμου και της τάξης, η οποία θα επαναφέρει νεοναζιστές ψηφοφόρους της Χ.Α στη ΝΔ. Είναι μια συνειδητή επίθεση σε κάθε μορφή πολιτισμού που δεν ελέγχεται από το καθεστώς. Υπό αυτή την έννοια ελάχιστα διαφέρει από το κάψιμο των βιβλίων από τους ναζί.
Αποτελεί σίγουρα ειρωνεία της τύχης ότι στη χώρα για την οποία θυσιάστηκε η Λέλα Καραγιάννη οι φασιστικές ιδέες βρίσκουν και πάλι γόνιμο έδαφος.