Αντιγόνη Ράλλη
Mao.gr
«Μήπως είσαι ΚΟΔΗΣΟ και δεν το ξέρεις;» έλεγε ένα παλιό σύνθημα. Σήμερα κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι είμαστε λαφαζανικοί και δεν το ξέρουμε. Είμαστε ή «κινδυνεύουμε» να γίνουμε.
Σήμερα όσοι διαφωνούν με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι θεωρούν επαίσχυντο το τρίτο μνημόνιο, όσοι στέκουν αντιμέτωποι στις πολιτικές της ευρωζώνης και θεωρούν αναγκαία τη ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσοι διαπιστώνουν ότι η δημοκρατία κακοποιήθηκε βάναυσα με τις συνοπτικές διαδικασίες ψήφισης των προαπαιτούμενων και των μνημονίων, όσοι βλέπουν την εργασία να εξευτελίζεται και το κοινωνικό κράτος να εξαερώνεται, όσοι δεν θέλουν να πιστέψουν ότι το ΟΧΙ ηττήθηκε, όλοι αυτοί αυτομάτως κατατάσσονται στο στρατόπεδο των «δραχμιστών» ή των «λαφαζανικών». Στο στρατόπεδο των «ριφιφήδων» που ήθελαν να μπουκάρουν στο Νομισματοκοπείο, να υφαρπάξουν τις οικονομίες του κοσμάκη, να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Αλβανία.
Αυτά βέβαια σύμφωνα με την κυρίαρχη πολιτική και μιντιακή φιλολογία. Ο Λαφαζάνης υποτίθεται ότι εκπροσωπεί το λόμπι της δραχμής που, αν επικρατήσει, δεκάδες χιλιάδες φροντιστήρια Αγγλικών σε όλη την Ελλάδα θα κλείσουν και τα παιδιά μας θα μαθαίνουν μόνο πακιστανικές και αφγανικές διαλέκτους ώστε να επικοινωνούν με τα κύματα των προσφύγων που θα ζουν ανάμεσά μας. Γιατί οι «δραχμιστές» μισούν τη Γηραιά Ήπειρο θέλουν να γκρεμίσουν τον Πύργο του Άιφελ και την Πύλη του Βραδεμβούργου, μισούν τον Νεύτωνα και τον Αλέν Ντελόν, μισούν γενικώς ό,τι θυμίζει Ευρώπη. Επιπλέον, μια που ο Λαφαζάνης χαρακτηρίζεται νεοσταλινικός, υπάρχει πιθανότητα να ξηλωθεί οι ανδριάντες του Τρούμαν ή του Βενιζέλου και του Κολοκοτρώνη και στη θέση τους να στηθούν προτομές του Στάλιν και του Μπέρια. Ταυτόχρονα, ο «αντιευρωπαϊστής» Λαφαζάνης βαφτίζεται κρυφός σύμμαχος του… Σόιμπλε, αφού επιδιώκει το grexit, ενώ είναι αυτονόητο ότι υπάρχει δεξιό, νεοφιλελεύθερο grexit σε αντιπαράθεση με το φιλολαϊκό, αριστερό grexit. (Βλ. σχετικά το άρθρο των δύο βουλευτών του Die Linke, της Nicole Gohlke και της Janine Wissler, στο περιοδικό Jacobin με τίτλο «Escaping the Euro Dream».)
Γνωστή, δοκιμασμένη αυτή η μέθοδος προπαγάνδας. Πρώτα προσωποποιείς τον «εχθρό» (στη συγκεκριμένη περίπτωση τον Λαφαζάνη, αλλά και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου) και ύστερα κατασκευάζεις μια καρικατούρα του «εχθρού» καλώντας το λαό να της γυρίσει την πλάτη.
Μόνο που…
Μόνο που ο «εχθρός» δεν είναι ένα ή δύο πολιτικά πρόσωπα. Για το κυρίαρχο μνημονιακό νεοφιλελεύθερο σύστημα, εχθρός είναι το γιγάντιο ΟΧΙ, εχθρός είναι ό,τι αντιστέκεται, ό,τι δεν καταπίνει αμάσητα τα ψέματα της κυβέρνησης και του στρατοπέδου των «προθύμων». Εχθρός είναι η νεολαία που η συντριπτική της πλειοψηφία ψήφισε «όχι», εχθρός είναι οι φτωχοί και κατατρεγμένοι του σήμερα και του αύριο.
Ένα τμήμα αυτού του πραγματικού εχθρού (εχθρού της αδικίας, της εκμετάλλευσης, του κεφαλαίου; – διαλέξτε) το εκφράζει η νεοσύστατη Λαϊκή Ενότητα, όμως ένα άλλο τμήμα του, ίσως και το μεγαλύτερο, παραμένει ορφανό και σαστισμένο, παραδέχεται ότι «έχει χάσει την μπάλα».
Η ενιαία εκλογική έκφραση του αριστερού ΟΧΙ είναι επιτακτική αναγκαιότητα. Και αυτό το αριστερό, το λαϊκό ΟΧΙ (που είναι ένα υποσύνολο του 61,3%) δεν είναι ιδιοκτησία ούτε του Λαφαζάνη, ούτε κανενός.
Το σύγχρονο ΟΧΙ, αυτό που απαιτεί η εποχή μας και που δεν βγαίνει μέσα από τις κάλπες αλλά από τη συνολική στάση ζωής των μικρών και μεγάλων αγωνιστών δεν έχει ανάγκη από προσωποποιημένη εκπροσώπηση. Αυτό το ΟΧΙ δεν έχει καν ηγεσία. Και μόνο αν η Λαϊκή Ενότητα «απολαζανοποιηθεί», «αποσυριζοποιηθεί», θα μπορέσει να παίξει έναν προωθητικό, απελευθερωτικό ρόλο.
Δεν εννοώ την αποκαθήλωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Μπορεί κανείς να αμφισβητεί τις κατά καιρούς πολιτικές επιλογές του, κυρίως τις σιωπές του σε κρίσιμες στιγμές (βλ. ’89), όμως κανείς δεν έχει αμφισβητήσει το ήθος και την αγωνιστικότητά του, ενώ ποτέ δεν έδωσε την εντύπωση ότι ονειρεύεται να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Όμως η «απολαφαζανοποίηση» της Λαϊκής Ενότητας, το μπόλιασμά της με εργατικό και νεανικό χρώμα, θα δώσει μια νέα δυναμική στο λαϊκό κίνημα, θα επιτρέψει την να αναδυθούν νέου αγωνιστές των οποίων την ύπαρξη ίσως τώρα να αγνοούμε. Ίσως να επιτρέψει και στον ίδιο τον Παναγιώτη Λαφαζάνη να παίξει έναν ουσιαστικό πολιτικό ρόλο, μακριά από τις σειρήνες της δημοσιότητας και του «πρωταγωνισμού». Εξάλλου, αυτό έκανε ο ίδιος σε όλη του τη ζωή: ήταν ένας αθόρυβος και ακούραστος μαχητής που πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες στις κομματικές εξουσίες. Ταυτόχρονα, πρέπει να το αναγνωρίσουμε, ήταν πάντα παρών στα κινήματα, έχει κι αυτός καταπιεί γερές δόσεις χημικών και δακρυγόνων. Δεν είναι πολιτικός του Da Capo ή των εξοχικών της Αίγινας…
Το ρεύμα του λαϊκού, του αριστερού, του νεανικού ΟΧΙ που, όπως είπαμε, ένα τμήμα του εκφράζεται μέσα από τη Λαϊκή Ενότητα, δεν είναι προϊόν πολιτικού βολονταρισμού, δεν είναι ατομική σύλληψη του Παναγ. Λαφαζάνη. Υπερβαίνει τα πρόσωπα, υπερβαίνει τους 25 βουλευτές που παραιτήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο σπασμός μιας νέας εποχής, τα σημάδια της γέννησης μιας νέας κατάστασης. Το αν θα γεννηθεί ένα έκτρωμα ή ένα ζωηρό αρτιμελές μωρό, εξαρτάται από όλες τις οργανώσεις, τις κινήσεις, τα ρεύματα της Αριστεράς. Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορούν να είναι απόντες μπροστά σ’ αυτή την ιστορική πρόκληση. Το παιδί θα φέρει τα γονίδια όλων μας γιατί αν, όπως λέει ο ποιητής, «είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας», αντίστοιχα είναι παιδιά πολλών πράξεων οι πράξεις μας, παιδιά πολλών λαμπερών στιγμών αλλά και πολλών λαθών, άλλοτε έντιμων κι άλλοτε εγωιστικών.
Y.Γ. Το κείμενο των δύο βουλευτριών του Die Linke αναρτήθηκε σήμερα στην ιστοσελίδα Ίσκρα, σε ελληνική μετάφραση: http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=21824:eyrv-oneiro&catid=37:di-evropi&Itemid=172