Και μόνο το γεγονός ότι το νιοστό περί το ελληνικό δημόσιο χρέος διακομματικό μαλλιοτράβηγμα γίνεται στο όνομα του «επαχθούς» χρέους, είναι ενδεικτικό της άγνοιας –αν όχι της ασχετοσύνης και του ερασιτεχνισμού- που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει το πολιτικό προσωπικό της χώρας όταν αυτό καταπιάνεται με το ζωτικής σημασίας ζήτημα του ελληνικού χρέους.
Πράγματι, η χρησιμοποίηση της λέξης «επαχθές» για ένα χρέος που δεν μπορεί να είναι –αν βέβαια είναι- παρά απεχθές, δεν συνιστά ένα απλό γλωσσικό μπέρδεμα. Σημαίνει κάτι πολύ πιο σημαντικό και σημαδιακό, επειδή προδίδει μια βαθύτερη άγνοια του προβλήματος. Δηλαδή, άγνοια του διεθνούς δικαίου, καθώς και της διεθνούς και εσχάτως και ελληνικής, βιβλιογραφίας(1), αλλά και –κυρίως- των αγωνιστικών εμπειριών που είχαν και έχουν για αντικείμενό τους την ταυτοποίηση του απεχθούς χρέους προκειμένου αυτό να καταγγελθεί και να μην πληρωθεί!
Γεγονός είναι λοιπόν ότι είτε το διεθνές δίκαιο και η σχετική βιβλιογραφία είτε οι αγωνιστικές εμπειρίες, δεν καταπιάνονται με κάποιο «επαχθές», δηλαδή αφόρητο ή δυσβάσταχτο χρέος, αλλά για αυτό που αποκαλείται σε όλες τις γλώσσες odious (αγγλικά), odieux (γαλλικά), odioso( ισπανικά, ιταλικά, πορτογαλικά), και μεταφράζεται στα ελληνικά σε απεχθές (χρέος). Και αυτό είναι εντελώς φυσικό καθώς επαχθές, δηλαδή δυσβάσταχτο είναι περίπου… κάθε χρέος για εκείνον που πρέπει να το ξεπληρώσει. Ενώ αντίθετα, απεχθές, δηλαδή αποτρόπαιο, ή αποκρουστικό, είναι προφανώς κάποιο χρέος που δεν είναι σαν όλα τα άλλα, που πάσχει και είναι «ανώμαλο», και για αυτό το λόγο πρέπει να εντοπιστεί, να ταυτοποιηθεί από πολίτες που συνδυάζουν τη γνώση του αντικειμένου με την ανεξαρτησία τους από πολιτικά, οικονομικά και κομματικά κέντρα εξουσίας.
Νάμαστε λοιπόν στη καρδιά του προβλήματος που δεν είναι άλλη από τη συγκρότηση ανεξάρτητης –και δη διεθνούς- επιτροπής πολιτών με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, που έχει ως αποστολή της να ταυτοποιήσει το επαχθές μέρος του ελληνικού χρέους. Με άλλα λόγια, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα! Αντί να λέει ο κάθε άσχετος -και μη- το μακρύ και το κοντό του περί του χρέους, ας κάνουμε το αυτονόητο: να συγκροτήσουμε το ταχύτερο δυνατό αυτή τη διεθνή επιτροπή πολιτών για να εντοπίσουμε, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, τα τμήματα εκείνα του χρέους που είναι είτε άνομα, είτε παράνομα, είτε επαχθή…
Μια και φτάσαμε όμως μέχρι εδώ, και χωρίς να θέλουμε να μπούμε στην ουσία του προβλήματος, δηλαδή, στον εντοπισμό του άνομου, παράνομου και επαχθούς τμήματος του χρέους που είναι της αρμοδιότητας μιας τέτοιας διεθνούς επιτροπής, ας τελειώσουμε με κάτι χρήσιμο για την κατανόηση της τεράστιας σημασίας του ελέγχου του χρέος από τους «από κάτω». Στ’αλήθεια, τι είναι και τι θέλει ο ανεξάρτητος λογιστικός έλεγχος του χρέους;
«Ο πρώτος στόχος ενός λογιστικού ελέγχου (Λ.Ε) είναι να ξεκαθαρίσει το παρελθόν, να ξεμπλέξει το κουβάρι του χρέους, νήμα προς νήμα, μέχρι να ξαναφτιάξει το κουβάρι των γεγονότων που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Τι απόγινε το χρήμα του τάδε δανείου, με ποιους όρους συνάφθηκε το δείνα δάνειο; Πόσοι τόκοι πληρώθηκαν, με ποιο επιτόκιο, πόσο τμήμα του δανείου ήδη αποπληρώθηκε; Πώς διογκώθηκε το χρέος παρόλο που δεν είδαμε το χρώμα του χρήματος; Ποιο δρόμο πήραν τα κεφάλαια; Σε τι χρησίμεψαν; Ποιο μέρος τους καταχράστηκε και γιατί;»
Και όχι μόνον όλα αυτά, αλλά επίσης:
«Ποιος δανείστηκε και στο όνομα ποιανού; Ποιος δάνεισε και ποιος ήταν ο ρόλος του; Πώς βρέθηκε μπλεγμένο το Κράτος, με ποια απόφαση, που λήφθηκε με ποια αρμοδιότητα; Πώς τα ιδιωτικά χρέη έγιναν «δημόσια»; Ποιος προώθησε σχέδια μαϊμούδες, ποιος έσπρωξε, ενθάρρυνε, ποιος κέρδισε από αυτά; Ποια εγκλήματα διαπράχτηκαν με αυτά τα χρήματα; Γιατί δεν αποδίδονται αστικές, ποινικές και διοικητικές ευ
θύνες;(2)
Και αν λόγοι προφανέστατοι εμποδίζουν τη σημερινή κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της να συμφωνήσουν με ένα τέτοιο έλεγχο του ελληνικού χρέους, άραγε τι κάνει όλους τους άλλους, αρχής γενομένης από το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς, να μην τον ενθαρρύνουν και έμπρακτα να τον στηρίξουν άμεσα;
(1) Βλέπε ειδικότερα τα κείμενα της CADTM (Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου) και του στελέχους της Eric Toussaint, όπως και αρκετά άλλα που δημοσιεύονται τακτικά στις ιστοσελίδες της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (www.elegr.gr) και της Ελληνικής Επιτροπής Ενάντια στο Χρέος της CADTM (www.contra-xreos.gr), χωρίς να ξεχνάμε και το μνημειώδες πια ντοκυμαντέρ των Άρη Χατζηστεφάνου – Κατερίνας Κιτίδη – Λεωνίδα Βατικιώτη «Debtocracy».
(2) «Ανοίγουμε τα βιβλία του χρέους – Τι είναι και πώς γίνεται ο λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους» των E.Toussaint, M.L. Fatorelli, CADTM, Jubilee South., σε επιμέλεια, προλεγόμενα και μετάφραση Γιώργου Μητραλιά. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Μάιος 2011.
