Με την ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να τα βάλει το κυβερνών κόμμα ύστερα από την εισβολή ναζιστών στο κτίριο της Ένωσης Συντακτών, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για την προστασία των μειονοτήτων.
Σε ανακοίνωσή της η ΕΣΗΕΑ σημείωνε ότι “αφετηρία της επανεμφάνισης (της ΧΑ) ήταν, χωρίς αμφιβολία, η πολιτική ευκαιρία που της έδωσε ο κοινοβουλευτικός χειρισμός της κυβέρνησης, με τη μετάβαση στο Καστελλόριζο και στη Ρω. Στη συνέχεια υπήρξε η πρωτοφανής δήλωση του τέως υπουργού Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλου και η υπόδειξή του “να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: Μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της Δημοκρατίας ή την διαρκή ρήξη», υποδεικνύοντας ότι «πρέπει να προηγηθεί η ουσία μιας σύγκλισης”.
Απαντώντας στο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ότι “η ΕΣΗΕΑ είναι συνδικαλιστικό όργανο και όχι κομματικό φερέφωνο” ενώ κατηγόρησε την Ένωση ότι “προσφέρει τελικά κάλυψη στους Χρυσαυγίτες”.
Οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για την επιστροφή των ναζιστών είναι πολλές. Δεν είναι μόνο οι συνεχείς κωλυσιεργίες που παρατηρούνται επί κυβερνήσεως Τσίπρα στη δίκη της Χρυσής Αυγής με την ανοχή και τη συνενοχή του υπουργείου δικαιοσύνης. Είναι κυρίως η εμβάθυνση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, μέσω της συνέχισης των μνημονίων, που δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την άνοδο φασιστικών ρευμάτων.
Παράλληλα ο στραγγαλισμός της ελπίδας για ρήξη και αλλαγή, που ακολούθησε την προδοσία του δημοψηφίσματος, δημιουργεί σε πλατιά λαϊκά στρώματα την αίσθηση ότι προδόθηκαν και από την “Αριστερά”, γεγονός που αφήνει τους φασίστες σαν την μοναδική δύναμη που δεν έχει δοκιμαστεί στη διακυβέρνηση της χώρας. “Κάθε φασισμός είναι μια χαμένη επανάσταση” έλεγε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ βάλθηκε να τον επιβεβαιώσει.
Η καθυστέρηση της δίκης, η φτώχεια και η απόγνωση μπορούν να χαρακτηριστούν και σαν παράπλευρες απώλειες της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορούν να εξηγήσουν όμως τις συνεχείς αβάντες που προσφέρει τα τελευταία 24ωρα η κυβέρνηση στους χρυσαυγίτες.
Αυτή η πολιτική θυμίζει έντονα τους μηχανισμούς που χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ αφήνοντας τη Χρυσή Αυγή να γιγαντωθεί, με τη βοήθεια του κρατικού μηχανισμού, του δικαστικού σώματος αλλά και των ΜΜΕ.
Όπως μας δίδαξε η ιστορία της δεκαετίας του ’20 και του ’30, κάθε φορά που το κυρίαρχο σύστημα φοβάται ότι το επερχόμενο ξέσπασμα της κοινωνίας μπορεί να λάβει προοδευτικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά, προσπαθεί να το εκτρέψει στην άκρα δεξιά και τον φασισμό. Ουσιαστικά δηλαδή να δημιουργήσει ένα αντιδραστικό μαζικό κίνημα – με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται.
Σε αυτό το πλαίσιο η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι για άλλη μια φορά ταυτόσημη με της ΕΕ, η οποία δεν δίστασε να συνδιαλαγεί με το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα της Ουκρανίας αλλά και να ανοίξει την πόρτα του ελληνικού κοινοβουλίου στο ναζισμό (μέσα από την κερκόπορτα του ΛΑΟΣ).
Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν επίγονος του ΠΑΣΟΚ έχει μάθει καλά αυτό το μάθημα και το εφαρμόζει κατά γράμμα. Όπως και πολλά άλλα σοσιαλδημοκρατικά και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη του τελευταίου αιώνα πιστεύει ότι μπορεί να παίξει για λίγο με την φωτιά χωρίς να καεί. Δυστυχώς για αυτούς ο φασισμός έχει τη συνήθεια να κατασπαράσσει ακόμη και το ακραίο κέντρο που τον στηρίζει.
Άρης Χατζηστεφάνου
