Πηγή: K-Lab
Γιώργος Βελεγράκης
Επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο. Ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι, πολλές και πολλοί που μέχρι πρότινος συμμετείχαμε στο ΣΥΡΙΖΑ, αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε από το κόμμα, να καταγγείλουμε την πολιτική του στροφή και να παλέψουμε με κάθε μας δύναμη ενάντια σε μια κυβέρνηση που συνειδητά πέρασε στην αντίπερα όχθη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε απλώς τη στροφή στο ρεαλισμό, στην μεγάλη ευρωπαϊκή αγκαλιά, αλλά επέλεξε αλλαγή ταξικού στρατοπέδου. Επέλεξε συνειδητά νέους σύμμαχους και νέους αντίπαλους. Μνημόνια, ασφαλιστική απορρύθμιση, φορολογική επιβάρυνση των πολλών προς όφελος των πλουσίων και συνεχιζόμενη διαφθορά είναι οι πολιτικές πρακτικές που η κυβέρνηση μας προσφέρει. Και πάντα, μα πάντα, η ίδια αφήγηση, οι ίδιες φράσεις και λέξεις που χάνουν καθημερινά το νόημα τους: «είμαστε διαφορετικοί από τους προηγούμενους», «προσπαθούμε», «τα όρια είναι στενά», «η Ευρώπη μας βάζει το μαχαίρι στο λαιμό».
Μέχρι σήμερα, η έμπρακτη διαφοροποίηση, η απόρριψη των βολικών δικαιολογιών, η αποχώρηση δεν άφηνε μάλλον χώρο για το πολιτικό «συναίσθημα» της ντροπής. Ίσως ήταν μια αυτοάμυνα για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω γρήγορα, να συνεχίσουμε τις κινηματικές μας δράσεις, να ανασυνταχθούμε και να δούμε την επόμενη μέρα της Αριστεράς. Επιλέξαμε να αποφύγουμε απολίτικους όρους όπως προδοσία ή ξεπούλημα και να αναμετρηθούμε με μια στρατηγική και βαθιά ήττα της Αριστεράς. Μια στρατηγική ήττα που έχει ως επίκεντρο της (αναγκαστικά) το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποφάσισε να διαγράψει τα ισχυρά κινήματα των προηγούμενων ετών, να μεταφράσει την κρίση εξουσίας στην Ελλάδα σε ένα νέο ΤΙΝΑ και να τερματίσει άδοξα το πολλά υποσχόμενο αλλά και απειλητικό καλοκαίρι του δημοψηφίσματος.
Και τότε ήρθε η Δευτέρα, 4 Απριλίου 2016. Τη Δευτέρα, 4 Απριλίου 2016 στην Ελλάδα καταργήθηκε συμβολικά και ουσιαστικά η σύμβαση της Γενεύης. Τα ξημερώματα αυτής της μέρας, πρόσφυγες με όλες τις «νόμιμες», «δημοκρατικές» και «φιλικές» διαδικασίες στάλθηκαν πίσω στην «ασφαλή Τουρκία». Μέσα στη νύχτα, συνάνθρωποί μας, τσουβαλιάστηκαν και απελάθηκαν! Δίπλα τους, άγρυπνοι φρουροί της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και ασφάλειας οι άνθρωποι της Frontex. Οι λευκοί, σωματώδεις, ευρωπαίοι άνδρες με μια λευκή μάσκα στο πρόσωπο για να είναι συνεχώς καθαροί απέναντι στα σκουρόχρωμα μιάσματα. Γιατί, ναι (!) ως πολιτικά και κοινωνικά μιάσματα αποφάσισε να αντιμετωπίσει η Ευρώπη τους πρόσφυγες σήμερα. Και κάτω από αυτή τη λευκή μάσκα των ανθρωπωφυλάκων μας κρύβεται η ντροπή. Η ντροπή της Ευρώπης της δημοκρατίας, της ελευθερίας, των ουμανιστικών αξιών.
Ε, λοιπόν σήμερα ντρέπομαι κι εγώ. Αλλά δεν ντρέπομαι για την Ευρώπη. Αυτό θα ήταν υπεκφυγή – είναι η εύκολη οδός να φορτώσουμε τα βάρη στην άυλη, απρόσωπη Ευρώπη που διοικείται από θεσμούς και γραφεία.
Ντρέπομαι για την κυβέρνηση της Ελλάδας.
Ντρέπομαι για την κυβέρνηση της Ελλάδας που συνεχίζει να νομοθετεί με διαδικασίες κατεπείγοντος και υλοποιεί τις πολιτικές της μέσα στη νύχτα. Που υλοποιεί μια άδικη (ακόμα και με αυτούς τους όρους της αστικής νομιμότητας) συμφωνία και αντιμετωπίζει τα θύματα των πολέμων ως παράνομα, ως μιάσματα. Που ξαναφτιάχνει κλειστά κέντρα κράτησης για τους/ις μετανάστες/τριες. Που αναλαμβάνει τη «βρώμικη δουλειά» του στρατοπεδάρχη, του χωροφύλακα και του οργανωτή των μαζικών απελάσεων.
Ντρέπομαι για την κυβέρνηση της Ελλάδας της οποίας ο πρωθυπουργός επιλέγει να μηνύσει «προς μετανάστες από μη εμπόλεμες περιοχές ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να περάσουν στην Ευρώπη και οφείλουμε να τους το πούμε με ειλικρίνεια, ώστε να μειωθεί η ροή» σ.1. Που αδυνατεί να προσφέρει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για αυτούς τους ανθρώπους και επαφίεται στην κοινωνική αλληλεγγύη.
Ντρέπομαι για το ΣΥΡΙΖΑ.
Ντρέπομαι για το ΣΥΡΙΖΑ, που στο όνομα της Αριστεράς, υλοποιεί πολιτικές αγνοώντας τις θεμελιώδεις της αρχές: Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Που ονομάζει τις επαναπροωθήσεις και απελάσεις, «επιστροφές ανθρώπων». Που στέλνει τη «διεθνή αστυνομία» να φυλάει τους ανθρώπους στα κέντρα κράτησης. Που μιλάει για «ασφαλή δίοδο των μεταναστών/τριών» αλλά αρνείται πεισματικά να τη χαράξει.
Ντρέπομαι για το ΣΥΡΙΖΑ, που στο όνομα της Αριστεράς, παίρνει θέση απέναντι στην Ιστορία: την αρνείται. Ντρέπομαι και για τους ανθρώπους του που επιλέγουν ως σύγχρονος, συλλογικός «ανθρωπάκος» του Τσίρκα να μην καταψηφίσουν μια συμφωνία με την οποία διαφωνούν (;) ηθικά και πολιτικά.
Η ντροπή μου είναι βαθιά και προς στιγμή με καθηλώνει. Ας αναστοχαστούμε, αλλά μόνο στιγμιαία. Να μετατρέψουμε τη ντροπή μας, σε οργή, σε αλληλεγγύη προς τους/ις μετανάστες/τριες, σε κίνημα μαζί τους, σε δράση για να σταματήσει αυτή η τραγωδία. Οι μετανάστες/τριες είναι καλοδεχούμενοι/ες κοινωνικά και πολιτικά. Διεκδικούμε για αυτούς/ες και μαζί τους μια καλύτερη ζωή και χώρους ελευθερίας ενάντια στη εξουσία, τη βία και την εκμετάλλευση.
Υ.Γ. Σήμερα κυριάρχησε στο δημόσιο λόγο των κυβερνόντων το τοπωνύμιο «Παναμάς», αναφερόμενοι/ες εμφατικά στις αποκαλύψεις για διαφθορά που εμπλέκουν και Έλληνες, φίλους των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ας το αντικαταστήσουμε με το τοπωνύμιο: «Χίος και Λέσβος», ξημερώματα Δευτέρας 4 Απριλίου 2016.
