Τα πραγματικά αίτια της μαζικής δολοφονίας 28 παιδιών στο Νιούτον του Κονέκτικατ φαίνεται ότι προσπαθούν να ενταφιάσουν τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, μαζί με τις σωρούς των αθώων θυμάτων. Η ομιλία του αμερικανού προέδρου, διανθισμένη με αναφορές στο Θεό ο οποίος «κάλεσε τα παιδιά κοντά του», θα μπορούσε να είχε εκφωνηθεί από πολλούς ηγέτες υποανάπτυκτων θρησκευτικών καθεστώτων. Η παρουσίαση όμως του φαινομένου σαν ένα είδος φυσικής καταστροφής είναι όχι μόνο προσβλητική για τα θύματα αλλά και επικίνδυνη για ολόκληρη την αμερικανική κοινωνία.
Στην καλύτερη περίπτωση η συζήτηση οδηγήθηκε στο ζήτημα της οπλοκατοχής. και εδώ όμως ήταν εμφανής η προσπάθεια να συγκαλυφθούν τα πραγματικά αίτια του μακελειού. Η σχέση του αμερικανικού κράτους αλλά και της αμερικανικής κοινωνίας με την οπλοκατοχή είναι ένα αρκετά σύνθετο φαινόμενο το οποίο δεν μπορεί να κατανοηθεί στη βάση της απλής διάκρισης προοδευτικοί εναντίον συντηρητικών – και πολύ περισσότερο Ρεπουμπλικάνοι εναντίον δημοκρατικών.
Αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι το κίνημα των μαύρων πανθήρων, ίσως η σημαντικότερη ένοπλη αμφισβήτηση της κρατικής εξουσίας στις ΗΠΑ μετά τον εμφύλιο πόλεμο, είχε ταχθεί υπέρ της οπλοκατοχής. Αντίθετα ο κρατικός μηχανισμός βλέποντας την ανάπτυξη ενός κινήματος, το οποίο στη βάση του δεν ήταν μόνο φυλετικό αλλά βαθιά ταξικό, έκανε ότι μπορούσε για να περιορίσει ή να απαγορεύσει την οπλοκατοχή από τον πληθυσμό.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν το νεοφιλελεύθερο πείραμα του Ρίγκαν είχε ήδη οδηγήσει στη γκετοποίηση μεγάλων τμημάτων των αμερικανικών μεγαλουπόλεων, το 78% των Αμερικανών ζητούσε κατάργηση της οπλοκατοχής. Ο λόγος ήταν η τεράστια αύξηση των δολοφονιών από συμμορίες που πουλούσαν ναρκωτικά (μόνο στο Λος Άντζελες το 1991 σημειώθηκαν 1092 δολοφονίες). Το σημερινό 58% λοιπόν, που ζητά την απαγόρευση της πώλησης όπλων, μπορεί να είναι αισθητά ανώτερο σε σχέση με το 43% που είχε καταγραφεί πέρυσι αλλά και πάλι δεν είναι μεγάλο δεδομένης της φρίκης που θα έπρεπε να έχει προκαλέσει η σφαγή στο Νιουτάουν. Μήπως τελικά η αμερικανική κοινωνία δεν είναι όσο σοκαρισμένη όσο θέλουν να την εμφανίζουν ορισμένοι;
Στην πραγματικότητα η ίδια η συζήτηση περί οπλοκατοχής, την οποία προωθούν τα λεγόμενα «φιλελεύθερα» τμήματα των ΗΠΑ, είναι αποπροσανατολιστική για τα αίτια της τραγωδίας. Προφανώς το γεγονός ότι ο δράστης είχε πρόσβαση σε ένα μεγάλο οπλοστάσιο και μπόρεσε να μάθει σκοποβολή από την μητέρα του διευκόλυνε το έγκλημά του. Το γεγονός αυτό όμως δεν δικαιολογεί τη ραγδαία αύξηση παρόμοιων περιστατικών που σημειώνεται την τελευταία δεκαετία. Μετά τους 14 νεκρούς του Κόλουμπάιν το 1999, ακολούθησαν 34 νεκροί στη Βιρτζίνια το 2007. Μόνο το 2012 οι ΗΠΑ έθαψαν 12 ανθρώπους από επίθεση σε κινηματογράφο στο Κολοράντο, έξι νεκρούς σε ένα ινδουιστικό ναό στο Ουισκόνσιν, επίσης έξι νεκρούς στη Μινεσότα. τρείς στο Μπρούκφιλντ και άλλους τρείς στο Πόρτλαντ του Όρεγκον.
Στην ομιλία του ο Ομπάμα υποστήριξε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί «ο πολιτισμός που εξυμνεί τα όπλα και τη βία». Τέτοιες φράσεις ακούγονται όμως σαν ανέκδοτο από τα χείλη του πρώτου προέδρου που έδωσε στο Πεντάγωνο και τις μυστικές υπηρεσίες το δικαίωμα να εκτελούν ακόμη και Αμερικανούς πολίτες χωρίς προηγούμενη έγκριση από το Κογκρέσσο και τις αρμόδιες δικαστικές αρχές. Τουλάχιστον 3,365 άνθρωποι και ανάμεσά τους 176 παιδιά έχουν βρει τραγικό θάνατο τους τελευταίους μήνες από τις επιθέσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών των ΗΠΑ στο Πακιστάν ενώ άγνωστη είναι η εικόνα στο Αφγανιστάν. Η εν ψυχρώ εκτέλεση του Οσάμα μπιν Λάντεν από ειδικές δυνάμεις του Πενταγώνου παρουσιάστηκε από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης ως το απόγειο της εξωτερικής πολιτικής του Ομπάμα ενώ οι ίδιες εφημερίδες χειροκροτούσαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις που πραγματοποιούν στη Δαμασκό ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις – οι οποίες όμως τώρα συγκαταλέγονται μεταξύ των συμμάχων της υπερδύναμης.
Ο δράστης του φρικτού εγκλήματος στο Νιουτάουν ενηλικιώθηκε καθώς οι ΗΠΑ εισέρχονταν σε μια κατάσταση διαρκούς «αντιτρομοκρατικού» πολέμου, στον οποίο τα βασανιστήρια, οι βομβαρδισμοί αμάχων και οι παραστρατιωτικού τύπου εκτελέσεις παρουσιάζονταν ως οι μεγαλύτερες αρετές του έθνους. Όσοι φορούν μια χακί στολή και αρχίζουν να σκοτώνουν τους γύρω τους δεν είναι παρανοϊκοί. Είναι πλασμένοι κατ’ εικόνα και ομοίωση του αμερικανικού κράτους.
Όπως όλα δείχνουν όμως η αμερικανική πολιτική ελίτ σκοπεύει να εκμεταλλευτεί με πολλούς ακόμη τρόπους ακόμη και αυτή τη «παράπλευρη απώλεια» της δράσης της.
Να σημειωθεί ότι και στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν η κοινή γνώμη πίεζε για περιορισμό της οπλοκατοχής, η κυβέρνηση Δημοκρατικών του Μπιλ Κλίντον βρήκε την αφορμή για να επιβάλει σειρά νομοθετικών μέτρων που οδήγησαν σε αύξηση της αστυνόμευσης αλλά και της θανατικής ποινής. Με τη νομοθετική πράξη περί Βίαιων Εγκλημάτων του 1994, η οποία θεωρητικά ψηφίστηκε για να περιορίσει την οπλοκατοχή, βγήκαν στους δρόμους άλλοι 100.000 αστυνομικοί ενώ αυξήθηκαν οι εκτελέσεις θανατοποινιτών και μειώθηκαν τα δικαιώματά τους. Μπορεί ο Τζορτζ Μπους να έμεινε στην ιστορία σαν ο «κυβερνήτης των εκτελέσεων» αλλά ήταν οι δημοκρατικοί προκάτοχοί του που άνοιξαν το δρόμο. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι συντάκτης εκείνης της νομοθετικής πράξης ήταν ο σημερινός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν, τον οποίο ο Ομπάμα τοποθέτησε επικεφαλής μιας ειδικής ομάδας που θα εξετάσει εκ νέου το θέμα της οπλοκατοχής.
Η συζήτηση για την οπλοκατοχή μπορεί να μετατραπεί πολύ εύκολα και σε μια νέα επίθεση εναντίον συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των αμερικανών πολιτών. Ένα πρόσφατο σχόλιο των Νιου Γιορ Τάιμς, της ναυαρχίδας του αμερικανικού φιλελευθερισμού, είναι ενδεικτική προς αυτή την κατεύθυνση: «Δεν υπάρχουν» έγραφε η εφημερίδα «δικαιώματα που να πηγάζουν από το Σύνταγμα, τα οποία να είναι απόλυτα και να ξεπερνούν τη συζήτηση για τη δημόσια ασφάλεια».
Ένας 20χρονος «πατριώτης» λοιπόν αντιγράφει τη συμπεριφορά του κράτους στο οποίο μεγάλωσε. Και ύστερα, αυτό το κράτος χρησιμοποιεί τις πράξεις του για να ενισχύσει την εξουσία του.
Άρης Χατζηστεφάνου
ΠΡΙΝ 30/12/2012
Σχετικά θέματα:
