Λάβαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω καταγγελία από εργαζόμενους της Καμεράτας:
Παρασκευή 16 Μαΐου στις 5 μ.μ.: Έξι από τους διοικητικούς υπαλλήλους της Καμεράτας παραλαμβάνουν μια επιστολή του Προέδρου του Δ.Σ. κ. Θεόδωρου Στάθη, με την οποία πληροφορούνται ότι απολύονται – χωρίς αποζημίωση- και καλούνται να περάσουν από το γραφείο του μέχρι τη Τρίτη 20 Μαίου, για τα περαιτέρω. Ήδη από τη Δευτέρα 19 Μαίου, ο Πρόεδρος με πρωτοφανή εμπάθεια, ζήτησε να αλλαχθούν οι κλειδαριές των γραφείων της Καμεράτας στο Μέγαρο, ώστε οι εργαζόμενοι, σωστότερα οι πρώην εργαζόμενοι της Ορχήστρας να μην έχουν πρόσβαση στα γραφεία τους.
Τι έκαναν λοιπόν οι έξι αυτοί εργαζόμενοι που θύμωσε τόσο πολύ τον κ. Στάθη; Θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί πως για να επιφυλάσσεται τέτοια συμπεριφορά σε εργαζόμενους (μερικοί από τους όποιους εργάζονται στην Ορχήστρα από την γένεσή της) θα έχουν βλάψει με τη συμπεριφορά τους τα συμφέροντά της, θα έχουν ανάρμοστη επαγγελματική συμπεριφορά, κ.ο.κ. Τίποτε από όλα αυτά.
Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, θύμωσε. Και θύμωσε γιατί αυτοί οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι, απλήρωτοι από τον Οκτώβριο του 2013, έκαναν χρήση του νόμιμου δικαιώματος τους, της διεκδίκησης του δώρου Πάσχα από τον εργοδότη τους. Πού ακούστηκε; Ο κ. Στάθης, Πρόεδρος του Δ.Σ. του Οργανισμού ανέλαβε από τον Ιούνιο του 2013, έχοντας πλήρη επίγνωση των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε η Ορχήστρα. Η Καμεράτα, από το 1991, στηρίχτηκε, σχεδόν αποκλειστικά σε χορηγίες ιδιωτών και η κρατική επιχορήγηση που έπαιρνε δεν ξεπέρασε ποτέ το 30% του προϋπολογισμού της. Όπως ήταν αναμενόμενο, ένα τέτοιο μοντέλο αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα, εν μέσω κρίσης. Παρότι υπήρξαν, ήδη από το 2013 σοβαρές καθυστερήσεις στις πληρωμές, οι εργαζόμενοι συνέχισαν να εργάζονται με εντατικότερους ρυθμούς, αναζητώντας και βρίσκοντας άλλες πηγές εσόδων ώστε να συνεχιστεί το καλλιτεχνικό έργο της Ορχήστρας. Απλήρωτοι δούλεψαν όλο το καλοκαίρι του ’13 για την παραγωγή του Alessandro, όταν η Διοίκηση τους διαβεβαίωνε ότι με αυτή την παραγωγή εξασφαλίζεται η συνέχεια και η επιβίωση της Ορχήστρας. Τίποτε από αυτά δεν έγινε. Η παραγωγή σημείωσε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αλλά η Ορχήστρα δεν σώθηκε.
Απλήρωτοι από τον Οκτώβρη του 2013, οι εργαζόμενοι έφτασαν κάποια στιγμή στα όρια τους. Εννοούμε ακραία όρια: δανεικά, απλήρωτοι λογαριασμοί, ένδεια. Από τον Φλεβάρη του 2014 είναι σε επίσχεση εργασίας, οι περισσότεροι από αυτούς. Μετά από τόση υπομονή, θα περίμενε κανείς πως ο Πρόεδρος θα προσπαθούσε να βρει μια λύση για το ακραίο πρόβλημα των συνεργατών του, θα τους καλούσε σε διάλογο, σε κάποιου είδους διευθέτηση. Τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Με μια δόλια απόφαση τον Μάρτη του 2014 επιχείρησε να εντάξει το διοικητικό προσωπικό στο Ενιαίο Μισθολόγιο του δημόσιου τομέα, αναδρομικά από τον Γενάρη του ’13 (!!!)
Η εμπάθεια του όμως δεν σταματά εκεί: Κατέβαλε Δώρο Πάσχα στους μουσικούς που βρίσκονται σε επίσχεση. Όταν, όμως οι διοικητικοί υπάλληλοι, νομίμως διεκδίκησαν το ίδιο, απάντησε με μηνύσεις και απολύσεις. ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ!
Η ανερμάτιστη αυτή Διοίκηση δεν έχει κανένα όριο. Αλήθεια, πώς θα πραγματοποιηθούν οι παραγωγές της Ορχήστρας χωρίς διοικητικό προσωπικό; Μήπως με την ανάθεση των παραγωγών σε ιδιωτικές εταιρείες διοργάνωσης εκδηλώσεων; Με όρους ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα;
Όλα αυτά, τα τελείως προφανή στους εργαζόμενους συμπεράσματα, θα απασχολήσουν έστω και έναν από τους αρμόδιους και εμπλεκόμενους στην Ορχήστρα φορείς; Ή μπορεί να συνεχιστεί αδιατάραχτη η βεντέτα; Γιατί περί βεντέτας πρόκειται.
Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι υπάρχει ένα σχέδιο για την Ορχήστρα. Αν υπάρχει, είναι καλά κρυμμένο. Αυτό που πια δεν κρύβεται είναι η προσωπική και επαγγελματική απαξίωση των ανθρώπων που στήριξαν την Ορχήστρα για πάρα πολλά χρόνια, που συνέδεσαν τις ζωές τους μαζί της και δεν την αντιμετώπισαν σαν εφαλτήριο προσωπικής προβολής, αλλά την αγάπησαν και την σεβάστηκαν όπως της αξίζει.
