Πηγή: Deja Vu
Αν ήσασταν εκπαιδευτικός θα καλούσατε στο σχολείο σας εκπροσώπους του κράτους της Νοτίου Αφρικής την εποχή του απαρτχάιντ;
Αν όχι, τότε γιατί να καλέσετε εκπροσώπους του Ισραήλ;
Τα παραπάνω ερωτήματα δε φαίνεται να απασχολούν τους υπεύθυνους του 2ου Γυμνασίου Ηλιούπολης ή του Υπουργείου Παιδείας, που, σύμφωνα με δημοσίευμα στο Βήμα, έχουν προσκαλέσει την Πρέσβειρα του Ισραήλ σε μια κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση για το Ολοκαύτωμα. Η εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στις 10 και 11 Μαΐου, συμπεριλαμβάνει έκθεση ζωγραφικής και βίντεο που ετοίμασαν οι μαθητές και μαθήτριες με την προτροπή των καθηγητών τους και στο πλαίσιο εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας για την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος.
Είναι γνωστό ότι η ισραηλινή πρεσβεία αποτελεί, μεταξύ άλλων, έναν μηχανισμό προπαγάνδας που προσπαθεί να εκμεταλλευθεί αφενός τη μνήμη του Ολοκαυτώματος και αφετέρου κάθε είδους καλλιτεχνική εκδήλωση για να ξεπλύνει τα εγκλήματα του ισραηλινού απαρτχάιντ. Και το γεγονός ότι στο Ισραήλ και το κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος υφίσταται ένα καθεστώς απαρτχάιντ δεν είναι άποψη απλά των Παλαιστινίων ή των αλληλέγγυων σε αυτούς, αλλά αντίθετα έχει διατυπωθεί επανειλημμένα από προσωπικότητες «υπεράνω υποψίας»: από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, τους «Ειδικούς Εισηγητές του ΟΗΕ για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα παλαιστινιακά εδάφη που βρίσκονται υπό κατοχή από το 1967», Τζον Ντούγκαρντ και Ρίτσαρντ Φολκ, την βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης Ιρλανδή ακτιβίστρια Μέριντ Μαγκουάιρ, διακεκριμένους Νοτιοαφρικανούς όπως ο Αρχιεπίσκοπος Ντέσμοντ Τούτου ή και Ισραηλινούς όπως ο πρώην Γενικός Εισαγγελέας Μάικλ Μπεν – Γιαΐρ.
Πέρα όμως από το γενικότερο καθεστώς απαρτχάιντ, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα εγκλήματα του Ισραήλ ειδικά εναντίον των μαθητών και των σχολείων, που θα ήταν αρκετά ώστε να απαγορευτεί η είσοδος στους εκπροσώπους αυτού του κράτους, σε οποιοδήποτε σχολείο του κόσμου.
Ισραήλ: ένας serial killer παιδιών
Το ισραηλινό κράτος μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις τον τίτλο του κατά συρροή δολοφόνου παιδιών. Σύμφωνα με τα μετριοπαθή στατιστικά στοιχεία της ισραηλινής οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων Β’Tselem, από την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα μέχρι σήμερα, και χωρίς να υπολογίζονται τα παιδιά που σκοτώθηκαν κατά την τελευταία εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας το καλοκαίρι του 2014, το Ισραήλ έχει σκοτώσει 1.422 παιδιά (955 από την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα μέχρι την επιχείρηση Χυτό Μολύβι, 345 κατά την επιχείρηση Χυτό Μολύβι, και 122 μετά την επιχείρηση Χυτό Μολύβι, μέχρι σήμερα, χωρίς την επιχείρηση Protective Edge). Στη συντριπτική τους πλειονότητα τα παιδιά που σκοτώθηκαν ήταν άμαχοι.
Από την πλευρά της, η οργάνωση Defense for Children International – Palestine (DCI-P), χωρίς να συνυπολογίζει ανήλικους που σκοτώθηκαν ενώ συμμετείχαν σε εχθροπραξίες, αλλά συμπεριλαμβάνοντας τα θύματα της επιχείρησης Protective Edge, ανεβάζει τον αριθμό των αμάχων παιδιών που έχουν σκοτωθεί από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής σε 1.977.
Συλλήψεις, φυλακίσεις, στρατοδικεία και βασανιστήρια παιδιών
Το Ισραήλ συλλαμβάνει συστηματικά ανήλικους Παλαιστίνιους. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, όπως αναδημοσιεύονται από το B’Tselem, τον Φεβρουάριο του 2016, 438 ανήλικοι Παλαιστίνιοι βρίσκονταν κρατούμενοι για λόγους «ασφάλειας» και άλλοι 7 ως παράνομα διαμένοντες στο Ισραήλ. Τουλάχιστον 5 ήταν τα κρατούμενα παιδιά κάτω των 14 ετών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση 12χρονου κοριτσιού που αποφυλακίστηκε πρόσφατα μετά από 2,5 μήνες στη φυλακή.
Επίσης 7 ανήλικοι βρίσκονταν κρατούμενοι υπό διοικητική κράτηση, δηλαδή χωρίς δίκη ή απαγγελία κατηγοριών. Κι όταν όμως το Ισραήλ δικάζει Παλαιστίνιους, τους στέλνει σε στρατοδικεία, ακόμα κι αν είναι άμαχοι, και αυτό ισχύει ακόμα και για τους ανήλικους. Το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που διώκει μεταξύ 500 και 700 παιδιών το χρόνο σε στρατιωτικά δικαστήρια.
Κανένα παιδί Ισραηλινού δεν έρχεται σε επαφή με το στρατιωτικό δικαστικό σύστημα. Από το 2000, η DCI-P εκτιμά ότι τουλάχιστον 8.500 χιλιάδες παιδιά Παλαιστινίων συνελήφθησαν από τις ισραηλινές δυνάμεις και διώχθηκαν στο ισραηλινό στρατιωτικό σύστημα κράτησης.
Συστηματική είναι και η κακοποίηση των παιδιών της Παλαιστίνης από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, που ενίοτε ανέρχεται σε βασανιστήρια. Η DCI-P έλαβε καταθέσεις από 107 παιδιά στη Δυτική Όχθη που κρατήθηκαν κατά το 2014, που έδειχναν ότι τα ¾ από αυτά υπέστησαν κάποια μορφή σωματικής βίας μετά τη σύλληψη. Σε ετήσια έκθεση της UNICEF σημειώνεται ότι για 162 παιδιά υπήρξε αναφορά ότι μεταφέρθηκαν από το σημείο της σύλληψης στο αστυνομικό τμήμα με δεμένα τα μάτια, για 189 παιδιά ότι κατά τη σύλληψη τους έδεσαν τα χέρια με επώδυνο τρόπο και για 171 παιδιά ότι ασκήθηκε σωματική βία εναντίον τους κατά τη διάρκεια της σύλληψης, της ανάκρισης ή/και της κράτησης.
Η ομάδα εργασίας διαπίστωσε επίσης ότι για 144 παιδιά υπήρξε αναφορά ότι υπέστησαν λεκτική βία και εκφοβισμό κατά τη σύλληψη, την ανάκριση ή/και την κράτηση, ενώ για 89 παιδιά ότι μεταφέρθηκαν από το σημείο της σύλληψης στο αστυνομικό τμήμα στοιβαγμένα στο δάπεδο του οχήματος.
Επιπλέον, για 163 παιδιά υπήρξε αναφορά ότι δεν ενημερώθηκαν επαρκώς για τα νόμιμα δικαιώματά τους, ιδίως το δικαίωμα να έχουν συνήγορο και το δικαίωμα να παραμείνουν σιωπηλά, για 148 ακόμη παιδιά ότι υποβλήθηκαν σε σωματικό έλεγχο στο αστυνομικό τμήμα και για 76 παιδιά ότι υποβλήθηκαν σε σωματικό έλεγχο κατά την άφιξη και μεταφορά τους σε κέντρα κράτησης του ισραηλινού σωφρονιστικού συστήματος.
Η έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι “η κακομεταχείριση των παλαιστινίων παιδιών από το ισραηλινό στρατιωτικό σύστημα κράτησης εμφανίζεται να είναι εκτεταμένη, συστηματική και θεσμοθετημένη”. Επιπροσθέτως, “αυτές οι πρακτικές εφαρμόζονται κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου που προστατεύει όλα τα παιδιά από την κακομεταχείριση όταν έρχονται σε επαφή με την επιβολή του νόμου, με στρατιωτικές και δικαστικές αρχές”.
Χρησιμοποιώντας παιδιά ως ανθρώπινες ασπίδες
Το Ισραήλ χρησιμοποιεί συστηματικά αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες για τα στρατεύματα κατοχής. Η χρήση ανθρώπινων ασπίδων απαγορεύεται από την Τέταρτη Σύμβαση της Γενεύης. Το Ισραήλ έχει επικυρώσει τη σύμβαση αυτή το 1951.
Οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν μια μακρά ιστορία χρησιμοποίησης Παλαιστινίων αμάχων ως ανθρώπινες ασπίδες. Από το 2000 έως το 2005, παραδέχθηκαν ότι είχαν χρησιμοποιήσει ανθρώπινες ασπίδες πάνω από 1.200 φορές. Σε πολλές περιπτώσεις επρόκειτο για παιδιά, με πιο γνωστή την ιστορία του Μοχάμεντ Μπαντουάν τον οποίο Ισραηλινοί στρατιώτες είχαν δέσει πάνω σε στρατιωτικό τζιπ.
Αυτή η πρακτική απαγορεύτηκε στο Ισραήλ από το Ανώτατο Δικαστήριο εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, αλλά οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν κατηγορήσει τον ισραηλινό στρατό ότι συνεχίζει να τη χρησιμοποιεί. Κατά τη διάρκεια της σφαγής στη Γάζα το 2008-2009, οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής κατηγορήθηκαν από τη Διεθνή Αμνηστία όπως και από πρώην ισραηλινούς στρατιώτες ότι χρησιμοποίησαν παιδιά Παλαιστινίων ως ανθρώπινες ασπίδες. Σύμφωνα με το B’Tselem την πρακτική αυτή δεν την ξεκίνησαν οι στρατιώτες στο πεδίο της μάχης, αλλά μάλλον η διαταγή για χρησιμοποίηση αμάχων ως μέσα προστασίας δόθηκε από ανώτερους αξιωματικούς του στρατού. Και κατά την εισβολή του 2014 υπήρξαν επίσης καταγγελίες για χρησιμοποίηση ανηλίκων ως ανθρώπινες ασπίδες, όπως στην περίπτωση του 16χρονου τότε Αχμάντ Αμπού Ράιντα, που όπως κατήγγειλε κακοποιήθηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους ισραηλινούς στρατιώτες για να ερευνήσει σπίτια Παλαιστινίων για την ύπαρξη τούνελ που χρησιμοποιούνται από την αντίσταση.
Ισοπεδώνοντας σχολεία, νηπιαγωγεία και πανεπιστήμια
Το Ισραήλ επιδίδεται συστηματικά σε καταστροφή των παλαιστινιακών υποδομών, συμπεριλαμβανομένων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Σύμφωνα με στοιχεία που αναφέρονται στην σχετική αναλυτική έκθεση της εξεταστικής επιτροπής του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (παράγραφος 585), κατά την επιχείρηση Protective Edge στη Λωρίδα της Γάζας καταστράφηκαν ή προκλήθηκαν ζημιές σε 209 σχολεία. Τρία πανεπιστήμια δέχθηκαν απευθείας χτυπήματα και άλλα 8 υπέστησαν ζημιές από επιθέσεις σε κοντινή απόσταση. Ενώ 274 νηπιαγωγεία ή παιδικοί σταθμοί υπέστησαν ζημιές και 11 καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Τα παραπάνω, είναι ορισμένες μόνο πτυχές των ισραηλινών εγκλημάτων εναντίον των Παλαιστίνιων μαθητών και μαθητριών και της παλαιστινιακής παιδείας γενικότερα. Εγκλήματα που μάλλον δεν πρόκειται να αναφερθούν στην εκδήλωση στο 2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης…
Εκδήλωση για το Ολοκαύτωμα ή αποθέωση του θύτη;
Το ζήτημα της εκδήλωσης αξίζει να εξεταστεί και από παιδαγωγική σκοπιά. Όταν σε ένα δημόσιο σχολείο και μάλιστα γυμνάσιο αποφασίζει κανείς να παρουσιάσει το Ολοκαύτωμα, αυτό θα πρέπει να γίνεται με συγκεκριμένους παιδαγωγικούς στόχους – προτάγματα:
Την πληροφόρηση και ευαισθητοποίηση των εφήβων απέναντι στον φασισμό και το ναζισμό με μια προσέγγιση που ναι μεν θα συγκινεί, αλλά θα πρέπει επίσης να τα βοηθάει να κάνουν, όσο μπορούν, αναγωγές στην τωρινή συγκυρία.
Να ανασυζητηθούν οι αιτίες και να αναδειχθεί το απάνθρωπο πρόσωπο του φασισμού και του ναζισμού
Να βοηθηθεί η ανάπτυξη της ενσυναίσθησης, η διατήρηση της μνήμης και θα πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον διαλογικές συζητήσεις και επεξεργασία ιστορικού υλικού. Σε κάθε περίπτωση η ζωντανή μαρτυρία ανθρώπων που επέζησαν είναι υποχρεωτική.
Αν όμως σε μια εκδήλωση για το Ολοκαύτωμα, καλεί κανείς την Πρέσβειρα του Ισραήλ, χωρίς μάλιστα να έχει αναφερθεί στην πολιτική του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων και παιδαγωγικά άστοχο είναι και μη αντικειμενικό και πιθανά ύποπτο γιατί περνάει από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ το σιωνιστικό καθεστώς χρησιμοποιώντας μάλιστα την επίκληση συναισθήματος.
Τι λένε επιζώντες του Ολοκαυτώματος
Μιας και πρόκειται για μια εκδήλωση για το Ολοκαύτωμα, αξίζει να θυμηθούμε τι λένε κάποιοι από τους επιζώντες καθώς και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε το κράτος του Ισραήλ. Τον Αύγουστο του 2014, κατά τη διάρκεια των σφαγών της επιχείρησης Protective Edge, 40 Εβραίοι επιζώντες του Ολοκαυτώματος και 287 απόγονοι που εκπροσωπούν τέσσερις γενιές επιζώντων και θυμάτων της ναζιστικής γενοκτονίας από 26 χώρες εξέδωσαν μία επιστολή που δημοσιεύτηκε στη Σαββατιάτικη έκδοση των New York Times της 23ης Αυγούστου και φιλοξενήθηκε δωρεάν στον Guardian, και καταδίκαζε τη σφαγή στη Γάζα και τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, καθώς και τη συνέργεια των ΗΠΑ και των δυτικών κυβερνήσεων και καλούσε σε καθολικό μποϊκοτάζ του Ισραήλ.
Η επιστολή κατέληγε:
«Πρέπει να υψώσουμε τη συλλογική φωνή μας και να χρησιμοποιήσουμε τη συλλογική μας δύναμη ώστε να δοθεί ένα τέλος σε όλες τις μορφές ρατσισμού, συμπεριλαμβανομένης της συνεχιζόμενης γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού. Ζητάμε τον άμεσο τερματισμό της πολιορκίας και του αποκλεισμού της Γάζας. Ζητάμε το καθολικό οικονομικό, πολιτιστικό και ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ του Ισραήλ.
Το “Ποτέ ξανά” πρέπει να σημαίνει ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ!»
Υπάρχει εναλλακτική;
Σίγουρα οι εκδηλώσεις για το Ολοκαύτωμα είναι απαραίτητες στα σχολεία και όχι μόνο. Υπάρχει όμως εναλλακτική απέναντι στην πρόσκληση/πρόκληση της ισραηλινής πρεσβείας και άλλων εκπροσώπων του ισραηλινού απαρτχάιντ; Την απάντηση είχε δώσει ένας ελληνικός δήμος εδώ και 10 ολόκληρα χρόνια, όταν ακόμα δεν είχε αναπτυχθεί ιδιαίτερα το κίνημα BDS (για μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων και κυρώσεις στο Ισραήλ μέχρι να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο), που τότε μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα. Τον Δεκέμβριο του 2006 λοιπόν, ο Δήμος Καλαβρύτων στις εκδηλώσεις για το εκεί ολοκαύτωμα δεν είχε προσκαλέσει εκπροσώπους του κράτους του Ισραήλ αλλά του ισραηλινού αντικατοχικού κινήματος, μεταξύ των οποίων και τον Σιρ Χεβέρ, Ισραηλινό ακτιβιστή και οικονομολόγο του ισραηλινό-παλαιστινιακού Κέντρου Εναλλακτικής Πληροφόρησης (AIC) ο οποίος έχει αναλύσει διεξοδικά τις οικονομικές πτυχές της κατοχής.
Το παράδειγμα αυτό θα έπρεπε να ακολουθεί κάθε φορέας που σέβεται πραγματικά τη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος.
Δεν γνωρίζουμε αν η πρόσκληση της Πρέσβειρας του Ισραήλ στην εκδήλωση στο 2ο Γυμνάσιο Ηλιούπολης έγινε με τη σύμφωνη γνώμη του συλλόγου των καθηγητών ή του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων των μαθητών. Το σίγουρο είναι ότι μεγάλη ευθύνη φέρει το Υπουργείο Παιδείας. Αυτό που περιμένουμε να δούμε είναι αν θα υπάρξει κάποια αντίδραση εκ μέρους των συνδικαλιστικών φορέων των εκπαιδευτικών, της τοπικής ΕΛΜΕ και της ΟΛΜΕ.
Σχετικές αναγνώσεις:
– Για τα ισραηλινά εγκλήματα εναντίον των παιδιών:
Τα παιδιά της Παλαιστίνης κάτω από την ισραηλινή κατοχή, Ahmed el – Helah, Mariam A. Itani , μετάφραση: Vittoria Marangoni, Γιώργος Μαγγανάς, Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων / Πρωτοβουλία Ένα Καράβι για τη Γάζα, Αθήνα, 2013.
– Για την εκμετάλλευση του Ολοκαυτώματος από το Ισραήλ:
Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος, Norman G. Finkelstein, μετάφραση: Γιάννης Κολοβός, Αχιλλέας Καλαμάρας, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2001.
