Παναγιώτης Σωτήρης
Πηγή: facebook
Επειδή μετά τα 46 υπάρχει ένα όριο στον όγκο βλακείας που μπορεί κανείς να ανεχτεί ας σχολιάσω μερικά που γράφονται από υποτίθεται έλληνες αριστερούς στο εξωτερικό που θρηνούν το Brexit
Πρώτον, εάν το ελληνικό ΟΧΙ είχε δικαιωθεί και όχι προδοθεί σήμερα θα ήμασταν πρακτικά σε διαδικασία εξόδου από την ΕΕ που θα σήμαινε ότι ΟΛΕΣ/ΟΛΟΙ οι έλληνες φοιτητές/ακαδημαϊκοί/εργαζόμενοι, όχι μόνο στη Βρετανία αλλά και σε κάθε άλλη χώρα της ΕΕ θα αντιμετωπίζονταν με καθεστώς μετανάστη και όχι “κοινοτικού”. Θα ήταν αυτό λόγος να μην είχαμε ψηφίσει ΟΧΙ;
Δεύτερον, το Brexit ΔΕΝ θα σημάνει απολύτως, επαναλαμβάνω απολύτως, επαναλαμβάνω απολύτως ΤΙΠΟΤΑ για όσους σπουδάζουν στην Αγγλία. Ο λόγος; Τα ΔΙΔΑΚΤΡΑ. Και το πραγματικό πρόβλημα είναι αυτό…
Τρίτον, ΔΕΝ θα καταργηθεί αυτόματα η δυνατότητα της εργασίας κ.λπ. μια που η Βρετανία δεχόταν το σύνολο του Ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου, που περιλαμβάνει και χώρες εκτός ΕΕ
Τέταρτον, για την περίοδο 2004-11 που οι χώρες της διεύρυνσης της ΕΕ ΔΕΝ είχαν πλήρη ελευθερία εγκατάστασης στη Βρετανία ΔΕΝ θυμάμαι κανέναν διαμαρτύρεται.
Πέμπτον, δυστυχώς γιατροί και επιστήμονες θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στην Αγγλία που έχει πραγματικό έλλειμμα π.χ. σε γιατρούς εξαιτίας του ότι οι Ιατρικές Σχολές θεωρούνταν παραδοσιακά υπόθεση της ανώτερης τάξης. Και το πρόβλημα να πάρει ο διάολος και να μας σηκώσει όλους, ΔΕΝ είναι ότι δεν θα μπορούν να δουλέψουν στην Αγγλία αλλά ότι ΔΕΝ μπορούν να δουλέψουν στην Ελλάδα παρότι έχουμε υγειονομική καταστροφή….
Έκτον, ας σταματήσει η μυθοποίηση της ζωής στην Αγγλία. Το Λονδίνο είναι μια πανάκριβη πόλη, που θες 1200 λίρες το μήνα για ενοίκιο εάν θες να ζήσεις μόνος σου +150-200 λίρες για μετακίνηση, σε μια πόλη που έχει τη μικρότερη συχνότητα κανονικών γευμάτων, με έναν κόσμο αγχωμένο και με μια διασκέδαση πανάκριβη. [Μπορώ να καταλάβω αυτόν που θα μου πει για την ομορφιά της ζωής στο Βερολίνο ή ακόμη και στο Παρίσι, αλλά όχι στο Λονδίνο, μια φορά να δεις βράδυ τα αγχωμένα βλέμματα στον υπόγειο, την κούραση, το στρες το έπιασες το νόημα)
Έβδομον, συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να νοιαστώ για εύπορα στελέχη επιχειρήσεων που αισθάνονται ότι θα θιγεί ο κοσμοπολιτισμός τους. Που δεν θα θιγεί… Αλλά και να θιγεί, δεν με αφορά….
